پیامده های فرار مغز ها از افغانستان بعد از 2020
امروزه پدیده فرار مغزها یکی از مسائل مهم کشور های در حال توسعه، خصوصا کشورهای جنگ زده
است. تاریخ توسعه کشورهای توسعه یافته نشان می دهد، سرمایه انسانی نقش مهمی در فرایند پیشرفت
های آنها بر عهده داشته ویقینا جامعه صنعتی، توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و پیشرفت های
تکنولوژیکی خود را مرهون وجود سرمایه انسانی می داند. جوامع در حال توسعه نیز جهت گذار از
عقب ماندگی و رسیدن به مراحلی از توسعه، ناگزیز اند در ایجاد سرمایه انسانی و توسعه دانش فنی به
منظورمشابه سازی توسعه اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و تکنولوژی و تطبیق و ارتقای تمامی
سطوح آن هزینه های را باید در این راستا متقبل شوند. بنابر این فرار مغزها می‌تواند بطور هم زمان و
در هم تنیده پیامدهای سیاسی، اجتماعی، و اقتصادی داشته باشد. براساس گزارش کمیسیون عالی
مهاجرت سازمان ملل متحد (UNHCR) مردم افغانستان یکی از بزرگترین نفوس مهاجرین در دنیا را
تشکیل میدهد که حدود 5.2 میلیون نفر مهاجر دارد. تنها در سال 2021 حدود 66949 هزار نفر از
افغانستان مهاجرت کرده است. با سقوط حکومت در سال 2021 یک بخشی زیادی از نیروهای
متخصص و فعال از افغانستان به بیرون مهاجرت کرده اند.
یکی از پیامدهای عمده فرار مغزها از افغانستان، کمبود نیروهای متخصص در سطوح مختلف حکومت، سکتور خصوصی و در آموزش و پرورش است. ظرفیت‌های انسانی که در بیست سال گذشته در افغانستان ایجاد شده بود با وخیم شدن اوضاع کشور در سال‌های پسین بخصوص بعد از سقوط حکومت در سال 2021 یکباره از دست رفت و ممکن کشور تا دهه‌ها نتواند این نیروهای را دوباره بوجود بیاورد. افغانستان با اینکه از جمله کشورهای در حال منازعه است ولی از جهتی هم با توجه به پشت سرگذاشتن جنگ‌های داخلی از جمله کشورهای پسامنازعه نیز محسوب می‌شود. کشورهای پسامنازعه راه طویلی را بایستی بسوی توسعه بپیمایند. یکی از کوتاه ترین و موثر ترین راه‌ها سرمایه گذاری روی نیروهای انسانی است. اقتصاد منابع محور یا به عبارتی ماده محور (Material Based) قدیم امروزه جایش را به اقتصاد دانش محور (Knowledge Based) داده است. نیروهای انسانی و متخصص در مرکز اقتصاد دانش محور امروزه قرار دارد. در فقدان سرمایه انسانی فعال، هیچ پیشرفت اقتصادی امروزه در جهان متصور نیست. لذا فرار سرمایه انسانی یک مملکت مساوی به فروپاشی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی یک جامعه نیز است.
با توجه به حساسیت این مسئله این پژوهش به پیامدهای فرار مغزها در افغانستان بعد از سال 2020 پرداخته است. شیوه گردآوری اطلاعات داده‌‌های کتاب خانه‌ای بوده و اطلاعات گردآوری شده به شیوه «روش تحقیق» تجزیه و تحلیل شده است.
یکی از پیامدهای عمده فرار مغزها از افغانستان، کمبود نیروهای متخصص در سطوح مختلف حکومت، سکتور خصوصی و در آموزش و پرورش است. ظرفیت‌های انسانی که در بیست سال گذشته در افغانستان ایجاد شده بود با وخیم شدن اوضاع کشور در سال‌های پسین بخصوص بعد از سقوط حکومت در سال 2021 یکباره از دست رفت و ممکن کشور تا دهه‌ها نتواند این نیروهای را دوباره بوجود بیاورد. افغانستان با اینکه از جمله کشورهای در حال منازعه است ولی از جهتی هم با توجه به پشت سرگذاشتن جنگ‌های داخلی از جمله کشورهای پسامنازعه نیز محسوب می‌شود. کشورهای پسامنازعه راه طویلی را بایستی بسوی توسعه بپیمایند. یکی از کوتاه ترین و موثر ترین راه‌ها سرمایه گذاری روی نیروهای انسانی است. اقتصاد منابع محور یا به عبارتی ماده محور (Material Based) قدیم امروزه جایش را به اقتصاد دانش محور (Knowledge Based) داده است. نیروهای انسانی و متخصص در مرکز اقتصاد دانش محور امروزه قرار دارد. در فقدان سرمایه انسانی فعال، هیچ پیشرفت اقتصادی امروزه در جهان متصور نیست. لذا فرار سرمایه انسانی یک مملکت مساوی به فروپاشی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی یک جامعه نیز است.
با توجه به حساسیت این مسئله این پژوهش به پیامدهای فرار مغزها در افغانستان بعد از سال 2020 پرداخته است. شیوه گردآوری اطلاعات داده‌‌های کتاب خانه‌ای بوده و اطلاعات گردآوری شده به شیوه «روش تحقیق» تجزیه و تحلیل شده است.
